१९३३ सालची सुरुवात आणि घर बदलण्याचा निर्णय

सन १९३३, ठुब्रीकर कुटुंब जुन्या ठिकाणी राहत होते. परंतु मोहल्ल्यात शेजाऱ्यांशी सतत भांडणं, कलह होत असल्यामुळे संपूर्ण घराणं त्रस्त झालं होतं. त्यामुळे अखेर त्यांनी दुसऱ्या ठिकाणी घर विकत घेण्याचा निर्णय घेतला.

नागपूरच्या रंभाजी रोड, टिमकी येथे, रामेश्वर तेलघाणी यांच्या मागे असलेले झुनके सावकार यांचे घर विकाऊ होते. ठुब्रीकर बंधूंनी ते घर विकत घेण्याचे ठरवले आणि घरमालकाशी सौदा निश्चित केला.

---

घराची भुताटकीची अफवा

पण त्या घराबद्दल परिसरात वेगळीच चर्चा होती. लोक म्हणत होते की हे घर सैतानी आहे, भुताटकीचे आहे. कारण एक मुसलमान व्यक्ती त्या घरात पाय टाकताच मरण पावली होती. त्यामुळे मोहल्ल्यातील लोकांनी ठुब्रीकर कुटुंबाला वारंवार समजावलं – हे घर विकत घेऊ नका.

परंतु बाबांचे घराणे हिंदू संस्कृतीनुसार गुरुमाग होते. त्यांचे गुरु होते श्री. यादवराव महाराज, धापेवाडा. त्यामुळे त्यांना खात्री होती की होम, हवन, पूजा, अर्चा केली तर त्या घरातील कोणतीही भुताटकी नष्ट होईल. याच विचाराने त्यांनी ते घर विकत घेतले.

---

नवीन घरात प्रवेश आणि अस्वस्थतेची सुरुवात

ठरल्याप्रमाणे, नवीन घरात राहायला जाण्यापूर्वी गुरुमंत्राने होम-हवन व पूजा अर्चा करण्यात आली. मोठ्या आनंदात संपूर्ण कुटुंब त्या घरात राहायला गेले.

पण म्हणतात ना – “आगीतून निघून फुफाट्यात पडणे.” तसंच झालं. घरात शिरल्यानंतर कुणालाही सुखशांती मिळाली नाही.

• लोकांना विचित्र स्वप्नं पडू लागली
• जेवत असताना पायऱ्यांवर चालण्याचा आवाज यायचा
• रात्रभर कुत्री घरासमोर ओरडत राहायची
• लहान मुलं आजारी पडून, खेळताना कुत्र्यासारखी ओरडून मरण पावायची

अशा भयानक घटनांमुळे ठुब्रीकर कुटुंब पूर्णपणे दुःखी झाले.

---

निरंतर उपाययोजना पण समाधान नाही

बाबांचे वडील श्री. विठोबाजी यांनी अनेक उपाय केले:

• डॉक्टरांकडून औषधोपचार
• गुरुविद्येद्वारे होम-हवन
• मांत्रिक, तांत्रिकांकडून उपाय
• नवस, पूजा, अनेक धार्मिक विधी

पण काहीच उपयोग झाला नाही. उलट हजारो रुपये खर्च झाले, तरीही कुटुंबात शांतता लाभली नाही. भुताटकीमुळे अनेकांचे प्राण गेले.

---

बाबा जुमदेवजींचा हनुमानजीवरील विश्वास

या काळात बाबा जुमदेवजी अजून लहान होते, पण ते हनुमानजीची सेवा करत. त्यांना हनुमान चालीसा पाठ होता. त्यात स्पष्ट लिहिलं आहे – “जेथे हनुमान चालीसा वाचला जातो तेथे भूत राहू शकत नाही.”

म्हणून बाबा दररोज दोन-तीन वेळा हनुमान चालीसा वाचायचे. ते हनुमानजीला विनंती करायचे –
“बाबा हनुमानजी, काहीतरी योग द्या आणि हे दुःख दूर करा.”

पण तरीही घरात समाधान नव्हतं. लहान मुलं आजारी पडायची, भयावह गोष्टी घडायच्या.

---

१२ वर्षांचा भुताटकीचा खेळ

या घरातील भुताटकी जवळपास १२ वर्षे सुरु होती. म्हणजेच १९३३ ते १९४५ चा काळ कुटुंबासाठी फारच भयानक ठरला.

नोव्हेंबर १९४५ मध्येही बाबा रोज दोन-तीन वेळा हनुमान चालीसा म्हणत होते. त्याच वेळी एक विलक्षण घटना घडली.

---

मारोतरावांचा अनुभव

एका दिवशी बाबांचे लहान बंधू मारोतराव घरात एकटे झोपले होते. बाबा छपरीत बसले होते. अचानक मारोतराव उठून बसले. बाबांनी विचारलं – “तू का उठलास?”

तेव्हा मारोतराव म्हणाले – “माझे पाय कोणी हलवले, मला कोणी उठवले?”
बाबा आश्चर्यचकित झाले. कारण घरात तर इतर कोणीच नव्हते. ही घटना पाहून बाबा अजून विचारात पडले.

---

परमेश्वरी कृपेचा मंत्र

त्याचवेळी, हनुमानजीला केलेल्या प्रार्थनेप्रमाणे, एक साधा माणूस बाबांच्या घरी आला. त्याने बाबांना विचारलं – “तू कुठे चाललास?”

बाबांनी सगळं सांगितलं. तेव्हा त्या माणसाने सांगितलं –
“माझ्याकडे एक ‘परमेश्वरी कृपा’ संपादन करण्याचा मंत्र आहे. हा एका संन्याशाने दिलेला मंत्र आहे. त्याचा विधी केल्याने सर्व दुःख दूर होतं. या मंत्राने मी अनेकांना तीर्थ देऊन त्यांच्या यातना दूर केल्या आहेत.”

तो माणूस मौदा गावचा होता. त्याने तो मंत्र लिहून बाबांना दिला.

---

मंत्राचा परिणाम

त्या मंत्राने तयार केलेलं तीर्थ मारोतराव यांना पाजलं गेलं. त्यानंतर त्यांना खूपच समाधान वाटलं. हा परिणाम पाहून बाबांच्या मनात विचार आला की –
“आपण किंवा आपल्या कुटुंबातील कोणी हा मंत्र विधीपूर्वक करायला हवा, म्हणजे आपलं दुःख दूर होईल.”

याच क्षणापासून बाबांना भगवत प्राप्तीचा मार्ग दिसू लागला.

---

निष्कर्ष – भगवत प्राप्तीचा मार्ग सापडला

अशा प्रकारे, केवळ २४ वर्षांच्या तरुण वयातच बाबा जुमदेवजींना भगवत प्राप्तीचा मार्ग सापडला.

१९३३ ते १९४५ या १२ वर्षांच्या कालावधीत कुटुंबाने अपार दुःख सहन केलं. परंतु त्या दुःखातूनच हनुमान चालीसा, प्रार्थना, श्रद्धा आणि परमेश्वरी कृपा यामुळे पुढील प्रवास सुरू झाला.

---

शेवटचा विचार

ही कथा आपल्याला दाखवते की संकटं कितीही मोठी असली तरी श्रद्धा आणि सातत्यपूर्ण प्रयत्नाने भगवत कृपा मिळतेच.
बाबा जुमदेवजींनी आपल्या आयुष्यातील दुःखांमधून मार्ग शोधला आणि अखेर भगवत प्राप्तीचा मार्ग त्यांना मिळाला.